Wednesday, December 25, 2013

Novel: Cinta Sang Pilot 2


 Bab 2


“Cik abang, sila bangun. Azan subuh dah kedengaran tu.” Aku cuba mengejutkan Nukman Faris. Tetapi lelaki itu tidak pun bergerak dari tidurnya yang pulas. Takkan nak biarkan?
         “Abang, bangun sekarang. Solat subuh,” aku menaikkan nada suaraku di telinganya. Aku memang takut-takut. Takut dia akan menjerit ke arahku.
         “Hey! Boleh tak kalau kau tak kacau aku satu hari! Aku nak tidurlah!” dia meninggikan suaranya.
Aku terpana melihat dia yang sudah berwajah garang. Memang itulah penampilannya sejak aku mengenalinya. Dia tidak pernah berbuat baik kepadaku. Jika dia berbuat baik kepadaku, pastinya hanya di depan emaknya dan di depan ahli keluargaku. Kalau kami hanya berdua, memang jelingan mautnya sahaja yang aku terima. Aduhai!
         “Subuh bang,” jawabku.
         “Siapa abang kau?” soalnya menjegilkan matanya. Aku menundukkan pandanganku. Jahatnya dia! Aku janji, kalau suatu hari aku mempunyai suami lain, aku tak akan memilih lelaki yang tidak mahu menerima aku seperti ini. Tetapi kerana aku terdesak, aku terpaksa menerima keadaan begini.
         “Abang kan sepupu saya, tua dari saya,” jawabku. Dia jegilkan matanya lagi.
         “Aku abang sepupu kau, tapi bukan abang kau! Jangan panggil aku abang!” sempat lagi dia memarahi aku.
         “Ya ya! Maafkan saya. Sekarang dah nak habis waktu subuh encik!” kataku mengingatkannya. Sebagai umat Islam aku berhak mengingatkan dia agar menunaikan kewajipan kepada tuhan biarpun dia tidak menerima aku sebagai isterinya.
         “Aku tahulah nak solat. Yang kau sibuk tu kenapa? Selama ni pun aku solat kau tak tahu!” aku diam. Apa  lagi yang harus kujawab kalau dia tahu kewajipannya sebagai orang Islam.
         “Bangunlah,kenapa lagi Encik Nukman begitu lagi? Bangunlah cepat waktu subuh dah nak habis tu,”  kataku menukar panggilan kepadanya. Aku sudah terasa dengan sergahannya.
         “Eh kau ni memang tak faham bahasa kan!” katanya yang sudah menjegilkan matanya. Namun dia masih berbaring di atas sofa itu. Aku tenung matanya. Selepas bangun pun kulihat dia sangat kacak. Waduh, aku dah angaukah?
         “Saya faham, maafkan saya. Saya hanya mahu encik solat subuh sahaja,” kataku menundukkan pandangan. Aku takut jatuh cinta buat yang entah ke berapa kali kepada lelaki yang tidur sebilik denganku ini.
         “Eh, kau ni memang penyibuklah kan! Benci betullah dengan awak ni! Menyusahkan betul!” rungutnya lagi.
Aku terasa aneh. Perasaanku sangat sebak. Aku tahu aku sudah menyusahkan dia tetapi kenapa perlu aku ditengking-tengking begitu! Memang sepupuku aku ini agak kurang beradab sikit!
         “Saya terpaksa penyibuk encik, saya tak mahu encik berdosa dan saya terseret sama!” kataku perlahan. Marak matanya. Dia bukan lagi mamai kerana baru bangun tidur tetapi memang dia sudah sangat marah mendengar kata-kataku.
Apa yang aku boleh buat, itu memang tanggungjawab aku sebagai muslimah saling mengingatkan sesama sendiri. Kalau aku biarkan dia habis waktu Subuh, aku juga yang berdosakan?
         “Menjawab! Menjawab!” jeritnya agak kuat. Aku jauhkan diri. Aku takut tangannya akan terpasak di tubuhku pula. Minta dijauhkan.
         “Maafkan saya encik!” kataku yang sudah duduk di birai katil.
         “Kenapa kau nak berencik-encik dengan aku?” buntang mataku.
         “Apa yang patut saya panggil? Panggil abang, awak marah. Panggil encik awak marah juga. Saya pun bingung!” soalku pula.
         “Panggil Nukman saja.” Aku angguk.
         “Baik, aku nak solat dulu. Kau dah solat?” aku angguk lagi. Aku tiidak mahu menjawab lagi. Aku takut dia akan memarahiku lagi.
         “Kau dah bisu?” bulat mataku. Apa lagi yang patut aku buat?
         “Saya tak bisu Nukman,” terasa ketar bibirku menyebut nama itu. Sepatutnya aku memanggilnya abang sahaja. Jika pun sebagai suami, sebagai sepupu. Dia lebih tua dari aku. Tak apalah.
         “Susah aku nak cakap dengan kau ni! Sensitif betul!” apalah salahku. Aku rasa aku bertanggungjawab untuk mengingatkan dia tentang kewajipan bersolat. Jika tidak belum tahu aku akan buka mulutku.