Monday, November 30, 2015

Saat Cinta Membara Bab 22

“Sayang, kita dah sampai.” kata lelaki itu sudah mengucup dahinya. Tangannya pula sudah dipegang lelaki ini. Dia pula sesak nafas. Ibunya di belakang sudah turun dari kereta. Ingatkan dia mengigau.
“Awak, lemaslah, lepaskan saya.” katanya. Dia tidak sedar rupanya mereka sudah sampai di rumah ibunya. 
“Saya turun dulu ya.” katanya. 
“Saya ni sayang nak biarkan aje kat sini?” soal lelaki ini pula. Dia kerut kening. 
“Laa, ingatkan awak nak pergi rumah awak. Bukan ada rumah awak? Atau awak nak balik kampung semula?” soalnya pura-pura tidak tahu. Dia memang tidak sedia hendak duduk serumah dengan lelaki ini. Dia berharap lelaki ini akan duduk di rumahnya sendiri malam ini.
“His, mana ada! Kita ni kan suami isteri. Suami isteri kena selalu dekat-dekat gitu.” kata suaminya ini. Dia garu kepalanya yang tidak gatal. Malah dia membayangkan di mana dia akan tidur selepas ini. Mahu sahaja dia terus sambung tidur dan tak ada orang yang ganggu dia. Kalau berkongsi bilik dengan lelaki ini macam mana ya?
“Kenapa tercegat di pintu kereta tu Mai, Im? Mai, bawalah Imran masuk...” kata ibunya. Dia tersentak sedikit.  
“Imran, mari masuk rumah kami ni. Agak bersemak sikit.” kata ibu mempersilakan lelaki ini masuk ke rumah mereka.
“Ya lah ibu. Ok aje ni ibu.” kata lelaki itu yang sudah keluar dan cepat-cepat membukakan pintu kereta untuknya. 
“Eh awak ni jangan nak mengada-ada boleh tak? Buat apa awak nak bukakan saya pintu kereta ni? Sayapun boleh bukalah!” katanya marah-marah. Sudah mula. Dia sudah mula naik angin apabila lelaki ini sudah dekat dengannya. 
“Tak pe sayangkan isteri abang.” kata lelaki ini. Dia jeling lelaki ini. Geram semakin mengasak-asak jiwanya. 
“Eh abang lupa pula. Mama ada bawakan sesuatu tadi.” kata lelaki ini dan terus membuka bonet keretanya. 
“Apa ni Im?” soal ibu.
“Entah mama yang beri ibu. Katanya untuk ibu dan semua orang di sini.” kata lelaki ini berbasa-basi tetapi matanya bukan lari dari memandangnya. Dia cepat-cepat keluar dari kereta dan hendak masuk menyelinap ke dalam biliknya. Dia resah dengan pandangan lelaki ini.
“Mai!” jerit ibunya. Dia perlahankan lariannya di tangga rumah mereka. Dia pandang muka ibunya. 
“Apa ibu?” soalnya. Lelaki itu pula masih ralit memandangnya. Mahu dia cucuk mata lelaki ini. Dia sudah sampai di anak tangga yang keempat. 
“Laaa, suami kamu ni nak tinggalkan kat mana?” soal ibunya. Dia tidak ada jawapan. Dia geleng. 
“Bukankah dia ada rumah ibu?” soalnya pula.
“Awak tak jawab soalan ibu kan!” kata ibunya yang merupakan bekas guru bahasa itu. Dia senyum geli hati. Dia sengaja mahu menyakitkan hati lelaki itu. 
“Rumah dia lain. Sekarang ni dia ni suami awak Mai, bawa dia sekali masuk ke dalam bilik Mai, takkan nak berpisah bilik pula.” kata ibunya mengajar itik berenang pula. Dia pandang tajam ke dalam mata lelaki itu. 
“Abang, mana beg abang?” soalnya pura-pura baik.
“Ada kat kereta.” kata lelaki itu bergegas ke bonet kereta.
“Pergilah masuk ke bilik Mai Imran. Mai tu mungkin lupa, selama ini dia tak biasa ada Im kan.” kata ibunya nak cover line lah tu. Bisiknya. 
“Jom lah masuk ke bilik saya.” katanya kepada lelaki ini. Mahu dia tidak menjeling lelaki ini sebab dia tidak suka sesiapa berkongsi bilik dengannya. Dia agak selfish dalam hal bilik ini. Lelaki ini pula tersengih-sengih memandangnya. Macamlah dia suka!
“Bukan bilik saya, bilik kita!” jerit ibu lagi. Dia jeling ibunya. 
“Ya ibu!” jawabnya. 
“Kan bagus kalau macam tu!” kata ibu setelah melihat Imran memegang tangannya ketika di anak tangga itu. Mahu sahaja dia cubit lagi lelaki ini namun mata ibu yang macam mata helang itu menyebabkan dia jadi budak sekolah yang baik di depan ibunya. Kalau ada ayahnya lagilah dia tidak boleh lepas!
“Nah kan dah kena dengan ibu!” bisik lelaki ini di telinganya. Dia bulatkan mata.
“Awak ni memang mengada-ada kan! Kan baik kalau awak tidur hotel atau mana-mana rumah awak tadi.” katanya marah besar kepada lelaki itu. 
“Apa pula abang?” kata lelaki ini.
“Awaklah punya pasal. Awak cakap awak ada rumah! Kenapa awak nak duduk di rumah buruk kami ni pula!” katanya lagi. 
“Rumah buruk?” soal lelaki ini. Dia angguk. Malas dia mahu pandang muka lelaki ini. Jantungnya asyik tidak mahu berkolaborasi dengan dirinya sendiri. Asyik berdenyut kuat. Alahai. Apakah maknanya ini?
“Ya lah!” katanya menaiki tangga dengan perasaan yang tidak enak.
“Tolong sikit...ini rumah banglo sayang.” kata lelaki ini. Dia angkat bahu. Ini rumah yang ayahnya baru beli. Dahulu mereka tinggal di rumah teres sahaja.
“Jangan nak bersayang-sayang dengan saya kalau kita hanya berdua.” ugutnya lagi. Dia tunduk pandang tangga sahaja.
“His, takkan nak berkau-kau aku aku pula!” kata lelaki ini. Dia garu kepala pula.
“Aku tak kisah!” jawabnya. 
“Abang kisah sayang!” kata lelaki ini.
“Ikut awaklah malas saya nak kisah!” katanya mendudukkan dirinya di atas katilnya. Lelaki itu pula mengikutnya. 
“No! Awak pergi duduk di sofa!” katanya melarang.
“Kenapa pula? Abang nak duduk dekat sayang. Bukan senang nak duduk dekat isteri ni. Dulu pun susahnya saya nak duduk kat sayang.” katanya. Dia diam.
“Eh busuk! Saya nak mandi dululah! Awak ni gatal pula nak berbini!” katanya macam tak sayang mulut.
“Memang abang yang gatal nak berbini kan sayang. Isteri abang ni bukan calang-calang orang. Isteri abang ni jaguh di sekolah dulu. Siapa yang mahu lepaskan? Orang gila sahja yang lepaskan peluang ini kan sayng?” kata lelaki ini sudah mengenyitkan matanya. Dia makin geram dan muak dengan lelaki ini.
“Pandailah awak bawa diri kat bilik ini. Saya nak mandi!” katanya perlahan dan masih menahan rasa. Jantungnya pula bagaikan tidak hinggap di badannya. Kali kedua lelaki ini masuk ke dalam biliknya. Selama ini dia sendirian di sini.
“Sayang kita mandi sama-sama ya.” lelaki itu sudah mengambil tualanya di begnya. Dia pula sudah marakkan matanya. Gilakah lelaki ini nak mandi sama-sama dengannya? Tak pernah dibuat orang nampaknya!
“Jangan nak buat hal ya. Awak mandi lah dulu. Saya nak buat awak air dulu di bawah ya.” lelaki itu sudah garu kepalanya yang tidak gatal. Dia pula sengaja mendera perasaan lelaki minta puji itu.
“Laa, abang tak nak air abang nak sayang!” dia tambah bulatkan matanya. 
“Awak ni dah gila mungkin Imran!” katanya. Dia cepat-cepat keluar dari biliknya namun cepat pula tangannya ditarik.
“Sayang nak ke mana ni?” soal lelaki ini. Macam hilang semangatnya. Lelaki ini terllau berani.
“Saya nak tolong ibu.” katanya memberi alasan.
“Bukankah abang dah cakap nak bawa keluarga dan sayang makan kat luar?” soal lelaki ini. Dia geleng.
“Barang makanan di rumah ni berlambak Imran. Tak perlu nak makan di luar.” katanya. Lelaki ini tepuk dahi.
“Tadi kata tak de barang dapur.” lelaki ini sudah bingung.
“Saja je!” katanya.
“Sayang, pakaian abang nak letak mana?” dia sudah menutup pintu semula.
“Kat almari saya tu! Banyak lagi kosongnya almari tu!” jawabnya. 
“Ok.” 
“Saya turun kejap ya awak. Nanti apa kata ayah dan ibu pula. Takkan saya nak berlama-lama di bilik ni!” katanya. Lelaki ini sudah mengangguk.
“Ye lah!” katanya. Nasib baik dia faham. Lega hatiku!

***
“Kenapa tak bawa Im turun Mai?” soal ibunya. 
“Dia mandi nak solat ibu.” katanya memberikan alasan. Padahal dia tinggalkan sahaja lelaki itu di dalam biliknya. Entah lelaki itu mandi atau tidak.
“Kenapa tak solat sama-sama?” soal ibunya. Dia pandang ibunya. Dia sendiri yang banyak alasan. Oh kebetulan pula dia cuti dari solat.
“Dia nak saya tolong ibu. Lagipun saya cuti ibu!” jawabnya. Nasib baik ada alasan kalau tidak masak lagi dia dimarahi oleh ibunya ini. Ibunya ini menyayangi menantunya mengalahkan sayangkan anaknya sendiri. Itu yang dia tambah geram.
“Ya lah tu!” kata ibunya macam tidak percaya. Haha!
“Ibu ni macam tak percayakan saya kan!” katanya. Ibunya hanya mendiamkan diri.
“Siapa nak percayakan awak tu Mai!” kata ibunya. Dia agak marah dengan ibunya namun dia hanya cakap yang benar. Memang dia tidak boleh solat.
“Ibu ni macam Imran tu pula anak ibu!” katanya merajuk dan cemburu.
“Diakan menantu ibu! Dia menantu sulung ibu. Kasihan dia. Dia sangat sayangkan anak ibu tapi anak ibu ni buta!” kata ibunya. Dia diam. Benarkah cakap ibu? Kenapa dia tdak rasa? Sebenarnya lelaki itu memang sangat sayangkannya dia akui tetapi dia memang agak liat untuk mencintai sebab dia mencintai orang lain sebelum itu. Tetapi dia tidak mampu menolak takdir.
“Minuman dah siap ibu?” soalnya. 
“Tunggulah ibu nak temankan mak Timah masak kejap. Nanti ibu panggil. Pergilah layan suami awak tu!” kata ibunya. Dia perlahan-lahan naik ke biliknya. Terasa sungguh pula sakit hatinya. Macam isi yang disiat-siat.
“Benci betul!” katanya perlahan.
“Jangan nak mengumpat ibu pula ya. Kalau dah bersuami tu buat cara macam ada suami! Ibu dulu macam awak ni dah ada dua orang anak tahu tak?” soal ibunya. Dia diam. 
“Orang tak sukalah! Siapa suruh kahwin kan kami!” katanya cuba melawan cakap ibunya.
“Eh melawan pula!” kata ibunya. Dia cepat-cepat naik ke biliknya. Ibu memang tidak boleh disambut cakapnya kalau tidak alamat terbalik dunia ini.